21 november met Anita en Traves op pad

21 november vandaag gaan we met Anita en Traves op pad. Zij hebben een aantal dingen bedacht die we kunnen gaan doen.
Rond 9.00 uur zit iedereen aan het ontbijt en bespreken we hoe we de dag gaan doorbrengen. We rijden eerst naar een uitkijkpunt van het Dorrigo national park dat een prachtig uitzicht moet zijn over een heel groot gebied zoals South West Rocks. Het is met een gewone auto zonder 4wheeldrive nog een hele tour om boven te komen. De hobbels in de weg zijn soms mega groot dat je de onderkant van de auto over de weg hoort gaan. Dat de bumper en de uitlaat nog aan de auto zit verbaast mij. Na ongeveer drie kwartier staan we boven op de berg. Alleen was het er mistig en konden we helaas niet zo ver kijken maar het was evengoed een prachtig uitzicht. Na een tijdje zijn we langzaam de berg weer af gereden. Onderweg hebben we nog een keer de auto aan de kant gezet om de mega omgevallen boom van dichtbij te gaan bekijken. We zijn door de bush bush naar een beekje dat Flooded Gum genoemd wordt gelopen. Met onze blote voeten zijn we door het beekje gelopen dat heerlijk fris aanvoelde. Dit was zo tof back to nature. Er zijn hier veel Eucalyptus bomen die zo groot zijn dat je de top van de bomen niet kunt zien. We rijden verder de berg af en komen op een picknickplaats waar een kunstwerk van de aboriginals staat met een koalabeer deze omarm ik. Dt is de eerste en laatste koala die we waarschijnlijk zien Het is een prachtig kunstwerk er zit een hele geschiedenis aan vast. Dit ga ik nog eens rustig nalezen als ik straks terug ben. We rijden verder de berg af en gaan richting een look-out aan het strand van Scotts Head wederom een prachtig uitzicht. We kijken richting het strand waar er van allerlei activiteiten zich afspelen. Een soort van triatlon maar dan in het water. Kanoën, zwemmen en op een surfboard al peddelend het parcours afleggen. We lopen richting het strand om het van dichtbij te bekijken en om wat verschillende schelpen te zoeken. Daarna gaan we terug richting het Dorrigo National park. Onderweg halen we de dochters van Anita en Travis op om mee te gaan. Er is in dit park een prachtig gebied dat je kunt bekijken we gaan naar het Dorrigo Rainforest Centre waar we een kleine wandelroute uitkiezen. We zijn eigenlijk iets te laat anders hadden we een lange route kunnen nemen om de Rainforest te bekijken. Het is een prachtige wandeling veel vogelgeluiden en tussen al het groen zien we nog een kangoeroe huppen. Verder veel Lizards en lyrebirds in dit gebied. Er is een waterval die we kunnen horen en kunnen voelen aan de nevel die over ons heen komt. De geur van de Rainforest is fris wat je misschien niet verwacht. Na de wandelroute die naar mijn mening veel te kort heeft geduurd gaan we terug naar de auto. Het is wat bewolkt dat geeft een gevoel dat het al laat in de middag is. Dat klopt ook wel want het park gaat rond 17.00 uur dicht. We rijden naar een neef van Ursula die ongeveer drie kwartier verderop in Bellingen woont. Wat een mooie plek om te wonen. Hij heeft een grondgebied van ongeveer 4 hectare. Bos, vijvers een heel groot huis en twee super mooie cabines aan de rand van de vijver voor gasten. Zij hebben daar een B&B die zij naast hun werk runnen. We zijn uitgenodigd om te BBQ en maar eerst een rondleiding over het uitgestrekte grondgebied. Het ziet er allemaal heel goed onderhouden uit de cabines zijn echt eerste klas verblijven en super schoon. Na de rondleiding gezellig gegeten en gekletst.  Frank de neef van Ursula verteld dat zij een grote slang (Python)tussen het dak hebben. Ik zou geen oog meer dicht doen. Hij zit er al een tijdje  zij  kwamen erachter toen zij lekkage hadden. De reparateur is zich rot geschrokken dat hij het dak aan het maken was. Ik kan mij dat heel goed voorstellen ik was gevlucht en niet meer terug gekomen. De slang hebben ze weggehaald en het dak gerepareerd maar na een tijdje zat de slang er weer ze laten hem nu maar zitten. Zolang hij niets doet is het goed. Iedereen heeft het zo te zien naar zijn zin gehad. We moeten nog een eindje terug rijden en in het donker de berg af wordt weer een spannend avontuur in ieder geval voor mij. Het is erg mistig dus je ziet helemaal niets. Nadat we steeds verder de berg afgaan wordt de mist steeds minder en op een gegeven moment is het weer helder maar natuurlijk erg donker. Wat een mooie dag en wat hebben we weer genoten. En wij maar denken dat we alles al gezien hebben en het tweede gedeelte van de reis rustig en minder indrukwekkend zou zijn maar niets is minder waar. Terug bij het huis van Anita en Traves nog aan de koffie en daarna naar bed de volgende dag gaan we naar een andere nicht van Ursula. Dit is maar een klein stukje rijden dus geen haast met opstaan en rustig de tijd nemen om te ontbijten en afscheid te nemen. Wat hebben wij ons welkom gevoeld bij Anita en haar gezin we gaan ze zeker missen.