28 november paardrijden als echte cowboys

Vandaag 28 november Het ziet er bewolkt uit en het heeft ook even geregend. Wat ga ik doen sta ik op of blijf ik nog even liggen. Ik gooi mijn dekbed nog even over mijn hoofd  ik heb nog geen zin om op te staan. In bed blijven is natuurlijk geen optie dus toch maar via mijn trappetje naar beneden geklauterd. Vandaag in mijn reisboek gekeken dat Laura mee heeft gegeven en ja hoor mijn laatste pakje mag ik uitpakken. Ik ben benieuwd wat het dit keer is. Ik pak het uit het is een blikje om spulletje van de reis in op te bergen. Hier kan ik mooi de schelpen in doen die ik gevonden heb op de verschillende stranden. Want de verzameling van mijn reis  past onmogelijk in het travelblikje daar heb ik een koffer voor nodig. Maar super lief van Laura om al die pakjes mee te geven voor deze reis. Mijn plakboek heb ik veel gebruikt er zitten veel folders en andere bijzondere dingen in die ik wil bewaren. Ursula heeft inmiddels koffie gezet zij is al helemaal klaar met haar ochtendritueel. De koffie is nog wat te heet dus op naar de douche om een beetje toonbaar voor de dag te komen. We gaan binnen  ontbijten omdat het is zowaar wat fris  is vandaag en mijn bontjas heb ik thuis gelaten.  De weersverwachtingen zijn niet zo gunstig weer maar dat kan zo weer veranderen. Vandaag maken we er een rustige dag van we gaan vanmiddag paardrijden en daarna zien we wel verder. Johan heeft gebeld om na te vragen hoe laat we kunnen rijden. We moeten om 13.30 uur aanwezig zijn. Tegen half een hebben we ons omgekleed het advies was een lange broek en stevige schoenen. Zo we zijn er klaar en vertrekken richting de manege/paardencentrum Sahara Trail. We zijn natuurlijk te vroeg en kijken wat rond en nemen wat foto's. Het stikt van de vliegen de paarden hebben hier ook last van ze snuiven en niezen. Een paard rolt zich om in het zand dit geeft een hoop stof waardoor het paard moet niezen wat een komisch gezicht is. Er is nog niemand te bekennen van de leiding wel komen er nog wat gasten aan die ook komen rijden. Ik zit op een bankje met het gevoel van het wachten bij de tandarts. Ik kan nog terug maar wil mij niet laten kennen. In mijn jeugd ben ik een keer van een paard gevallen en met dat in mijn achter hoofd nodigt dit niet uit om op zo'n groot paard te klimmen. Eindelijk daar komt iemand aan we moeten weer van alles invullen vooral dat zij niet aansprakelijk zijn voor wat voor calamiteiten dan ook. Nu maar hopen dat er niets gebeurt. We krijgen een haarnetje voor de hygiene van de helm. Ha ha die helm zelf ziet er ook niet zo fris meer uit. Nog meer vliegen om mijn hoofd heen. Gelukkig mijn zonnebril opgezet anders zaten die beesten nog in mijn ogen.  Nu alleen maar in mijn oren en als ik niet uitkijk in mijn mond. Nog steeds niet echt op mijn gemak. We kregen uitgelegd hoe we op en af moeten stappen en hoe we de teugels moesten hanteren. Daarna kregen we allemaal een paard toegewezen en werden we geholpen om op het paard te stappen. De stijgbeugels werden op maat gebracht zodat we stevig in het zadel kwamen te zitten. Nu werden de paarden op volgorde in een lange rij geplaatst. Een begeleider reed met haar paard voorop  en een begeleider reed achteraan. Ik zat op het laatste paard deze was nog niet zo gewend en heeft last van paarden die achter haar lopen. Heb ik dat was mijn eerste gedachten. De begeleidster bleef dan ook wat achter en kwam niet teveel in de buurt van mijn paard. Het paard draaide zo nu en dan zijn hoofd om achterom te kijken. En zo nu en dan voelde ik dat ze wat onrustig werd dan kwam ze te dicht achter mij met haar paard. In het begin had ik nog even de kriebels maar al snel was ik op mijn gemak en zat ik relaxed op het paard. We reden een uur door het bos dat was heel bijzonder. Soms wat te dicht aan de kant van het water maar het paard deed precies wat zij moest doen. Ik gaf haar geen kans om stil te gaan staan om te grazen zodat zij keurig mee liep. Af en toe moest ik bukken doordat we te dicht langs de takken van de bomen reden. Een aantal paarden had duidelijk een eigen willetje en bleven staan om te grazen. Diegene die het paard bereed had duidelijk moeite om het paard in beweging te krijgen.
Het uur vloog voorbij en alles ging goed tot we de laatst bocht moesten maken vlak langs een boom. Dit ging niet helemaal goed voorJohan zijn paard ging zo dicht langs de boom dat Johan uit moest wijken voor een dikke tak. Hij moest acrobatische toeren uithalen om niet van het paard te vallen. Hij ging helemaal achterover liggen om onder de tak door te komen hierbij haalde hij zijn shirt open en liep een grote schaafwond op.
Het paard raakte hierdoor even uit balans maar Johan had haar zo weer onder controle als een echte cowboy. Het was een leuke ervaring ik ben weer een beetje van mijn angst voor paarden af. Het wordt nog wat zo op mijn oude dag ik doe dingen die ik anders nooit zou doen. Johan kan dit weer van zijn to do lijstje afstrepen. Ik weet niet wat hij nog meer in petto heeft en waar ik mij aan moet overgeven want ik laat mij natuurlijk niet kennen. Alleen met haaien zwemmen dat is tot nu toe het enige waar ik mij niet aan heb gewaagd. In ieder geval niet bewust want tijdens het snorkelen waren er een paar die ik dan niet gezien heb maar wel aanwezig waren. We verzorgen de schaafwond van Johan als echte verpleegkundigen want we willen geen gekkigheid in de laatste week van de vakantie. We rijden verder gaan naar naar de High Dunes van Worimi Conservation Lands. De duinen zijn 32 kilometer lang en 45 meter hoog dat is nogal wat. Hier kun je met een 4 wheeldrive  gaan rijden en ervaren hoe dat is. Maar als je zelf geen auto hebt kan je met een bustour mee over het strand en door deze duinen. Er wordt zelfs met kamelen tochten gemaakt  zij lopen door de duinen en over het strand. Verder wordt er veel aan surfen gedaan door de jongelui die hier wonen. We gaan bij de kamelen kijken daarna lopen we de duinen op en een stuk over het strand. We sluiten onze wandeling met een ijsje af. Dat kan natuurlijk niet anders we zijn het al zo gewend dat het straks afkicken wordt. Het begint al wat donker te worden en rijden terug naar de camping daar zorgt Ursula voor een heerlijke pasta. Dan is het mijn beurt om de afwas te doen Johan is nog zwaar gewond en moeten hem een beetje ontzien en geven hem nog maar een biertje. We hebben ondertussen overburen gekregen die nog niet zo gewend zijn aan het rijden en parkeren met een camper. En ja hoor zij rijden zo tegen een paaltje van een van de vaste camping plaatsen aan. Dat paaltje gaf natuurlijk niet mee en een deuk met een kras was het resultaat van deze manoeuvre. Dat had ons ook kunnen gebeuren daarom zijn Ursula en ik blij dat Johan rijd hij is ondertussen een ervaren camperchauffeur geworden. We hopen morgen contact te krijgen met het thuisfront want we hebben nu al een week geen internet. Zij zullen zich wel af gaan vragen hoe het met ons gaat. Want er zijn ook geen nieuwe verhalen op ons reislog geplaatst. De laatste week is ingegaan en nu ik op mijn horloge kijk is het precies over een week dat ik in Amsterdam aan kom. Nog maar niet aan denken en genieten van de laatste week in Australië.