1 november dag drie in de Outback

Dag 3: Het is 4.00 uur ik wordt gewekt door Ursula zij kreeg mij bijna niet wakker.  Ik heb in een coma gelegen niet van de alcohol maar van de vermoeidheid en indrukken die ik heb opgedaan. Ik heb dus heerlijk geslapen maar zodra ik goed en wel wakker ben kom ik mijn slaapzak uit en zorg ik dat ik snel in mijn kleren ben. Naar het toiletgebouw om op te frissen tijd om te douche is er niet. Maar anders had het ook niet gegaan er is bijna geen water op het kamp waardoor de douches het niet doen.  Geeft niets vanavond zitten we weer in het hotel en kunnen dan uitgebreid onder het gemalen water. Snel een boterham en een have kop koffie naar binnen gewerkt de tijd gaat snel. Alles moest mee dus de kratten met camping spullen zoals de potten , pannen, levensmiddelen e.d ingepakt zodat ze in de trailer van de bus gezet konden worden. We gaan vandaag aan ons laatste avontuur  beginnen. Iedereen is op tijd klaar onze reisgids Amy heeft wat last van een ochtend humeur en zegt weinig. Zij zou het meeste van de spullen de avond ervoor in de bus zetten maar had dit niet meer gedaan. Na een tijdje knapte haar humeur weer op. Om 4.45  uur zat iedereen in de bus en reden we naar de King Canyon. Amy heeft van te voren gezegd minimaal twee liter water mee te nemen anders mocht je de tocht niet maken.  Het wordt vandaag 40 graden dus water heb je echt wel nodig. Dit keer gaat Amy mee omdat het een gevaarlijke tocht is en zonder gids verder geen info over het gebied hebt. Iedereen wordt gecontroleerd op voldoende water en ja hoor er zijn er twee van de groep die te weinig water mee heeft gebracht. Gelukkig had iemand nog een extra fles in de bus liggen en onze Chinees uit Hongkong had zelf nog een fles. Nu moeten we helaas wachten totdat zij weer terug zijn. Na een kwartier kunnen we dan toch op pad alleen zijn we nu niet meer de eerste en het wordt dringen om op de berg te komen. Amy heeft aangegeven dat de eerste twee stukken erg pittig zijn als je dit niet aankan kan je nog terug en de wandelroute van iets meer dan een uur nemen die gaat niet naar boven. Het is een hele klim de trappen van rotsblokken op te komen. Het tempo ligt erg hoog en al snel buiten adem. Het gaat mij toch niet gebeuren dat ik straks af moet haken. Van mijn knieën nog geen last het is wel heel goed opletten dat maakt het extra zwaar. Tussen door toch even op adem kunnen komen en bedenken hoe we dit gevecht aan gaan pakken. Mijn ademhaling moet ik beter onder controle krijgen. Het tweede stuk gaat beter nog wel erg zwaar maar niet meer buiten adem. Op dit punt kan je nog beslissen om terug te gaan daarna niet meer. Er waren er meer die het erg zwaar hadden maar niemand is afgehaakt. We maken de klim naar de top het laatste gedeelte weer via rotsblokken naar boven klimmen. Dit gaat prima weer alles onder controle. Het uitzicht is prachtig en vooral bijzonder. De eerste liter is al op het begint al wat warmer te worden. Het is hete droge lucht waardoor je niet merkt dat je zweet. Ik heb geen bezweet gezicht alleen maar rood waarschijnlijk. We gaan verder met de tocht van klimmen en dalen. Voor sommige gedeeltes hebben ze trappen aangelegd omdat het te stijl is. Ook dat voel je aan je boven benen en billen. Maar het is machtig om te doen. De leeftijd van de groep ligt tussen de  22 jaar en de 59 jaar. Maar wij als oudjes doen gelukkig niet onder bij de rest. Tussen de klim door verteld Amy over King Canyon ook hier wil ik wel wat meer van weten. We nemen een pauze bij een piepklein meertje in de berg. Even wat fruit eten en genieten van de geluiden van de natuur. In een soort inham van de rost zat een kikker lawaai te maken daar wilde Mel wel even naar kijken dat heeft ze geweten. Zij heeft haar hoofd  flink gestoten, zonnebril kapot en een bult. We zijn weer verder op pad gegaan. Soms moest je maar niet teveel naar beneden kijken want het was wel erg hoog en steil. De verschillende uitzichten waren fenomenaal. Na drie uur waren we bij het eindpunt aangekomen dit had ik niet willen missen. We zijn terug gereden om nog even te gaan zwemmen en te lunchen hiervoor hadden we ongeveer twee uur de tijd. Daarna was het nog vijf en een half uur terugrijden naar Alice Spring. Onderweg alleen stoppen om te tanken en naar het toilet te gaan. De weg is lang met weinig bochten gelukkig is er airco want het is 40 graden. Zo nu en dan dommelen we weg en genieten we na van ons avontuur. Rond half vijf zijn we terug in Alice Spring en worden we weer bij ons hotel afgezet. Om zes uur hadden we met de groep afgesproken in de stad nog wat te eten. Koffers opgehaald en opnieuw ingecheckt. Allemaal heerlijk gedoucht en even de berichtjes kunnen checken van het thuisfront. Samen met Victor en Martha naar het restaurant gelopen. De andere waren al in het restaurant we konden gelijk aanschuiven. Heerlijke gegeten en nog gezellig nagepraat. Omdat het niet echt veilig is om s'avonds over straat te lopen zijn we weer gezamenlijk terug gegaan. De aboriginals leven veel op straat en drinken te veel waardoor zij lastig worden.
We zijn veilig thuis gekomen en snel ons bed opgezocht.